Αρχές φθινοπώρου λοιπόν, η δεύτερη αγαπημένη εποχή μετά την άνοιξη για τους ιδιοκτήτες κλασικών αυτοκινήτων, αφού απουσιάζουν οι ακραίες θερμοκρασίες που παρουσιάζει τόσο ο χειμώνας όσο και το καλοκαίρι. Πρώτο εγχείρημα για την Αγωνιστική Λέσχη Αυτοκινήτου Κορινθίας (ΑΛΑΚ) να διοργανώσει έναν αγώνα κατηγορίας regularity, με τη συνδρομή της Scuderia Triskelion.
Κάθε αγώνας regularity μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια όμορφη Κυριακάτικη βόλτα. Αυτή την αίσθηση εισέπραξα, μετά τον τελευταίο αγώνα που συμμετείχα ως οργάνωση σε έναν από τους σπουδαιότερους αγώνες που πραγματοποιείται στη χώρα μας. Ο συγκεκριμένος αγώνας αποτελούσε το 2ο αγώνα για το νεοσύστατο Πρωτάθλημα Οδηγών και Συνοδηγών Regularity Ράλλυ Ιστορικών Αυτοκινήτων της ΟΜΑΕ. Είναι γεγονός πως σε αυτό το αγώνα ο αριθμός συμμετοχής πληρωμάτων ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αφού έφτασε τα 70 πληρώματα.
Ακολουθήστε μας στα social media Facebook, Instagram & YouTube για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα μας.
Το επίκεντρο του αγώνα βρισκόταν στο Κιάτο, όμως οι δοκιμασίες ακριβείας ήταν σχεδιασμένες ανάμεσα στα βουνά της περιοχής, σε πανέμορφες τοποθεσίες όπως η Στυμφαλία, το οροπέδιο του Φενεού και η Λίμνη Δόξα, ώστε να επιστρέψουν στην παραλία του Κιάτου για το τερματισμό. Η διαδρομή του αγώνα με μήκος 142 χιλιομέτρων, ήταν χωρισμένη σε δύο επιμέρους τμήματα.
Θυμάμαι ακόμα τον ενθουσιασμό μου, όταν με ενημέρωσαν ότι θα βρίσκομαι στο αυτοκίνητο του πλοηγού, όπου θα τοποθετούσαμε την πλειοψηφία των κριτών στα σημεία που είχαν οριστεί και θα καταλήγαμε στην όμορφη λίμνη Δόξας για να στήσουμε το Σταθμό Ελέγχου Χρόνου Εισόδου και Εξόδου (TC IN -TC OUT). Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω από τις περισσότερες ειδικές διαδρομές του αγώνα. Φυσικά για να γίνει αυτό, η αποχώρηση από την αφετηρία επιβαλλόταν να ξεκινήσει περίπου μια ώρα πριν την ώρα έναρξης του αγώνα, ώστε να βεβαιωθούμε ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά.
Φτάνοντας στη Λίμνη Δόξα και αναμένοντας τα πληρώματα, έρχεται η πρώτη “αναποδιά” του προγράμματος. Αν και υπάρχει η δυνατότητα προάφιξης των πληρωμάτων, ο χρόνος ανασυγκρότησης (πιο απλά το “διάλειμμα” από το τέλος του ενός σκέλους και την έναρξη του επόμενου) είναι 45 λεπτά. Η προάφιξη δεν θα ήταν περισσότερο από ένα τέταρτο της ώρας. Σύνολο 60 λεπτά. Μα τα πληρώματα, καλούνται να εκκινούν ανά λεπτό, κάτι το οποίο σήμαινε ότι καθώς θα τερμάτιζε η τελευταία δεκάδα αυτοκινήτων, η πρώτη δεκάδα θα έπρεπε ήδη να ξεκινά το δεύτερο σκέλος.
Η λύση βρέθηκε άμεσα, καθώς ο υπεύθυνος για την ανασυγκρότηση, αναλαμβάνει την συλλογή των καρνέ για τα τελευταία αυτοκίνητα, καθώς ο πλοηγός και εγώ έχουμε αναλάβει την εκκίνηση του δεύτερου σκέλους. Όλα βαίνουν ομαλά! Ναι, από θέμα οργάνωσης. Τι άλλο όμως συνέβη;
Σε σημαντικό βαθμό, η δυσκολία του αγώνα εκτοξεύτηκε από τις καιρικές συνθήκες που επικράτησαν. Τι και αν στο Κιάτο ο ήλιος αντανακλούσε στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, και ο καθαρός ουρανός δεν προέτρεπε τα κουπέ να χρησιμοποιήσουν την κουκούλα τους; Κατευθυνόμενοι προς τη Λίμνη Δόξα, σύννεφα είχαν κάνει την εμφάνισή τους και η μυρωδιά που φέρνει ο αέρας από τη μπόρα που είχε ξεσπάσει ψηλά στο βουνό, άλλαξε το κλίμα του αγώνα. Έχοντας ολοκληρώσει την αφετηρία του δεύτερου σκέλους, κατευθυνόμενοι προς Κιάτο, συναντάμε πολλούς από τους αγωνιζόμενους, έτοιμους να μπουν στις ειδικές. Μα, αυτό που αντικρίζουμε, μας ξεπερνά. Μετά από τις λίγες σταγόνες βροχής, σε λίγο πιο υψηλό υψόμετρο, ερχόμαστε (και φυσικά και οι αγωνιζόμενοι) αντιμέτωποι με μικρές μπίλιες από χαλάζι και κατά τόπους ομίχλη. Μετά το “πέρασμα” ανάμεσα από τα βουνά ακολούθησε η αναπτέρωση του ηθικού αφού αντικρίσαμε το ουράνιο τόξο.
Πράγματι, φτάνοντας στο τερματισμό, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο αγώνας πέρασε μέσα από όλες αυτές τις εναλλαγές καιρού. Μια απόδειξη αποτελούσαν τα νοτισμένα τζάμια των αυτοκινήτων που έφταναν στο τερματισμό και η αναγκαστική χρήση της κουκούλας των αυτοκινήτων τύπου κουπέ.
Αργά πλέον το απόγευμα, βρίσκομαι στην επιστροφή προς τη βάση μου και η σκέψη για την ημέρα αυτή έχει πάρει το τίτλο της, “Μια Κυριακή με 4 εποχές”, στην έναρξη της δικής μου αγαπημένης εποχής, το φθινόπωρο.
