Ένα ακόμα τριήμερο πλησιάζει, και η κοινή σκέψη: “τι θα κάνουμε αφού έχουμε συν μια μέρα ξεκούρασης;” Όντας λίγο καιρό στην πρωτεύουσα, είναι πολλές οι σκέψεις για ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο. Έχουν προηγηθεί δυο Σαββατοκύριακα στα περίχωρα της Αθήνας, η διάθεση για βόλτα στην εξοχή παραμένει αμείωτη. Κάπου εδώ, έρχεται και η πρόταση μέσα στην εβδομάδα: “οργανώνεται ένα Trail Ride, θα είμαστε “ουραγοί” (ουραγός: ακολουθεί μετά το τελευταίο πλήρωμα για τυχόν ύπαρξη προβλήματος) αλλά θα έχουμε χρόνο να το απολαύσουμε.Τι λες;” Φυσικά και δεν έχω συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο, μα ακόμα περισσότερο δεν είχα την ευκαιρία να απολαύσω διαδρομές στα βουνά με ένα 4x4!
Μέσα σε αποκριάτικη ατμόσφαιρα,λοιπόν, η Φιλική Βόλτα Πλοήγησης έλαβε χώρα από την περιοχή του Μαραθώνα, της Σταμάτας, της Ροδόπολης, του Γραμματικού, κι έφτασε μέχρι το Σέσι και τον Βαρνάβα. Η συνολική απόσταση 100 χιλιομέτρων περιείχε τα πάντα! Λόγω βροχών των προηγούμενων ημερών, τα πληρώματα καλέστηκαν να τα βάλουν και με τη λάσπη, απολαμβάνοντας τοπία της Βορειοανατολικής Αττικής Γης. Η εκκίνηση της περιπέτειας ξεκίνησε στο Κρυονέρι. Από το πρωί, όλοι οι συμμετέχοντες έδειχναν την ανυπομονησία να ξεκινήσει η περιήγηση, καθώς λάμβαναν τα Road Book ή ρυθμίζοντας τα GPS. Βέβαια, όλο αυτό δεν γέμιζε κανέναν με άγχος αφού υπάρχει πάντα η γνωστή μέθοδος “Ακολουθώ τους φίλους μου!”. Άλλωστε, δεν πρόκειται για αυστηρή ακολούθηση της διαδρομής, καθώς ένα από τα βραβεία ‘επιβάλλει’ οι συμμετέχοντες να βγάλουν το καλλιτεχνικό τους ταλέντο. Πρόκειται για το βραβείο καλύτερης φωτογραφίας!
Ακολουθήστε μας στα social media Facebook, Instagram & YouTube για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα μας.
Μια σύντομη ενημέρωση από τον οργανωτή και οι μηχανές πήραν μπροστά. Χρειάστηκε περίπου ένα τέταρτο να “ερημώσει” το Κρυονέρι αφού οι συμμετοχές περιελάμβαναν πάνω από 50 μοτοσυκλέτες, αλλά και SSV – Buggies όπως και αυτοκίνητα με πληρώματα “χρωματιστά” και γελαστά, καθώς κάποιοι ήταν ντυμένοι μασκαράδες λόγω τελευταίας Κυριακής της αποκριάς. Ξεκινώντας και εμείς μετά από κάποια ώρα, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αγχωθεί ούτε λεπτό (δεν διαβάζω και κάθε μέρα roadbook, “σκαρφαλώνοντας” σε ράχες βουνών!). Νομίζω ότι απλά θέλω να ευχαριστηθώ την όλη βόλτα, ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να επέμβουμε σε κάτι σημαντικό.
Η αλήθεια; Νομίζω ότι ήμουν απλά συνεπαρμένη από το αυτοκίνητο που βρίσκομουν! Ένα Land Rover Defender. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Στο συγκεκριμένο καθαρόαιμο των βουνών, είχα την τύχη να μην βρίσκομαι στο δεξί bucket, καθότι δεξιοτίμονο. Στο αριστερό bucket, λοιπόν, και ευτυχώς ο δρόμος “μας πηγαίνει” σχεδόν μόνος του. Δεν απαιτεί την ακριβή μέτρηση μέτρων.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε αρκετός χρόνος για κουβέντα καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, μαθαίνοντας για το που έχει ταξιδέψει αυτό το όχημα, τις ‘ιδιοτροπίες’ του και φυσικά πως ξεκίνησε η αγάπη για τα μηχανοκίνητα από τον οδηγό. Άλλωστε είναι από τα άτομα που βρίσκονται μια ανάσα από όλη τη δράση στους αγώνες. Στη πορεία της διαδρομής συναντήσαμε πολλούς συμμετέχοντες, που είχαν γίνει πλέον μικρές ομάδες. Σε κάποιες περιπτώσεις, παρατηρούσαμε τις προσπάθειες των αναβατών να “ξεπεράσουν” κάποιο δύσκολο σημείο. Μέχρι και τον τερματισμό, δεν υπήρξαν απρόοπτα. Φυσικά, υπήρχαν “εγκαταλείψεις”, ελάχιστες δε.
Η διαδρομή τερμάτιζε στο σημείο αφετηρίας, μόνο που πλέον το τοπίο ήταν γεμάτο με οχήματα γεμάτα χώμα και λάσπη. Αυτό, άλλωστε, δηλώνει ξεκάθαρα το βαθμό που το απόλαυσαν οι συμμετέχοντες!
Η δική μου εμπειρία...μοναδική και σίγουρα μελλοντικά θα το επιχειρούσα και ατομικά.
Φωτό: http://offroadteam.gr, Trail Ride.
