Ανακοίνωση, λοιπόν του τελευταίου γύρου Αναβάσεων για το 2019 με φόντο τη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, η ανάβαση Πλατάνι-Πιτίτσα. Πρόκειται για μια ανάβαση με μήκος 3 χιλιόμετρα, με εναλλαγές κλίσεων οδοστρώματος. Η πραγματοποίηση του αγώνα, το Σαββατοκύριακο 16-17 Νοεμβρίου με (παραδόξως) πολύ ευνοϊκές καιρικές συνθήκες για την εποχή. Ένας μήνας περίπου μετά την πρώτη μου συμμετοχή στην Ανάβαση Αχλαδόκαμπου, και η δήλωση συμμετοχής για μια άγνωστη σε εμένα διαδρομή είναι γεγονός. Ίσως, μια τελευταία ευκαιρία να βάλουμε μπρος το αγωνιστικό, πριν μπει ο χειμώνας.
Οι καθημερινές υποχρεώσεις αφήνουν ελάχιστο ελεύθερο χρόνο. Και χωρίς να το συνειδητοποιήσω, η μέρα των δοκιμών έχει φτάσει. Από νωρίς το πρωί, βρισκόμαστε στη περιοχή του αγώνα. Κάποιες αναγνωριστικές δοκιμές με τη βοήθεια συναθλητών, λίγο πριν ετοιμαστώ για τις επίσημες δοκιμές με το αγωνιστικό. Η ώρα πλησιάζει. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι τόσο αγχωμένη όσο στο προηγούμενο αγώνα, και αυτό γιατί θέλω απλά να "περπατήσω" τη διαδρομή με ένα καλό ρυθμό στο πρώτο πέρασμα.
Ακολουθήστε μας στα social media Facebook, Instagram & YouTube για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα μας.
Έτοιμη, λοιπόν, στο bucket μου κατευθύνομαι στην είσοδο του warm up. Αναμένοντας να πλησιάσω, βάζω πρώτη ταχύτητα και εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ ότι δεν έχω συμπλέκτη. Το πεντάλ του συμπλέκτη έχει κολλήσει στο πάτωμα! Με νόημα στον υπεύθυνο, ζητώ να υπαναχωρήσω ώστε να μην εμποδίζεται η διαδικασία. Το service μου ήταν πολύ κοντά. Έτσι οδηγούμαι προς τα εκεί.
Το πρόβλημα; Μια κομμένη ντίζα συμπλέκτη.Η πρώτη αντίδραση μου είναι μια μικρή απογοήτευση ότι τελικά δεν θα εκκινήσω. Όμως, το σέρβις μου μαζί με τη πολύτιμη βοήθεια φίλων της Chrysafis racing team, με άμεσες κινήσεις κατάφεραν να επιδιορθώσουν τη ντίζα και να βρεθώ στη γραμμή εκκίνησης. Η πρώτη δοκιμή ολοκληρώθηκε. Μια ρύθμιση ακόμα στη διαδρομή του συμπλέκτη και έτοιμη για το δεύτερο σκέλος δοκιμών.
Η διαδρομή έχει κομμάτια που θέλουν προσοχή, κυρίως να μην κλειστεί πολύ κάποιος σε μια στροφή ώστε να κερδίσει την αμέσως επόμενη. Επίσης, έχει αρκετές αλλαγές οδοστρώματος καθώς και κλίσεις. Το δεύτερο πέρασμα, με βοήθησε να "απομνημονεύσω" λίγο καλύτερα τη διαδρομή. Ο χρόνος βελτιώθηκε κατά 4 δευτερόλεπτα. Τρίτο πέρασμα δεν πραγματοποιήθηκε κάτι που θα το ήθελα. Η ημέρα κύλησε γρήγορα, επιστροφή στο ξενοδοχείο, φαγητό και παρέα με φίλους πάντα στο κλίμα του αγώνα.
Κυριακή πρωί και όλα έτοιμα, από πλευράς οργάνωσης. Ο αγώνας εκκινεί στην καθορισμένη ώρα. Υπάρχει αρκετό άγχος από πλευράς μου (όπως συνήθως άλλωστε). Είμαι ήδη έτοιμη για την εκκίνηση. Στη διάρκεια του warm up, συνειδητοποιώ ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το κιβώτιο ταχυτήτων. Στη γραμμή εκκίνησης βρίσκομαι προβληματισμένη. Συνεπώς, η ψυχολογία δεν είναι αυτή που πρέπει. Με το σήκωμα της σημαίας, η σκέψη είναι στο να πατήσω στα "σημεία". Οι αλλαγές των ταχυτήτων όμως με προβληματίζουν ακόμα πιο πολύ... Και μπαμ!
Το όχι τόσο οφθαλμοφανές αλλά ίσως αναμενόμενο σενάριο έχει γίνει πραγματικότητα. Ένας λάθος χειρισμός στα πρώτα μέτρα και μια πολύ κλειστή γραμμή, οδήγησαν στο ακούμπημα της μπάρας ασφαλείας με αποτέλεσμα εκτροχιασμός. Στα επόμενα δευτερόλεπτα όπου το αμάξι ακινητοποιήθηκε, υπήρξε άμεση επέμβαση των παρευρισκομένων μελών της οργάνωσης. Ακόμα πιο άμεσες ήταν και οι ενέργειες από την αφετηρία, όπου είχαν ειδοποιηθεί. Σε αυτό το σημείο, αν και ξέρω ότι θα ακουστεί κοινότυπο, η σωστή τοποθέτηση των θεατών όσο και τα μέτρα ασφαλείας που είχαν παρθεί για περίπτωση ατυχήματος, είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Κατά τη διαδικασία φόρτωσης του αυτοκινήτου στο φορτηγό ρυμούλκησης και την κάθοδο προς την αφετηρία, κυριαρχούν πολλά συναισθήματα. Όμως, το χειροκρότημα των παρευρισκομένων θεατών είναι μια μικρή ενθάρρυνση/ανακούφιση εκείνες τις στιγμές.
Πιτίτσα, dnf λοιπόν! Ένας αγώνας που δεν ολοκληρώθηκε. Μια πρώτη "κακή" εμπειρία με μικρές επιπτώσεις (αφού αναφερόμαστε μόνο σε υλικές ζημιές) που αποτελεί μια καλή αφορμή για βελτιώσεις σε προσωπικό κυρίως επίπεδο.
ΥΓ: Εκτός από αυτή την εμπειρία, αυτό που επίσης θα κρατήσω και κάνει τη διαφορά, είναι τα ενθαρρυντικά λόγια που έλαβα τις επόμενες μέρες, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό τους ανθρώπους που ήταν εκεί χωρίς να το περιμένω, και βοήθησαν με το τρόπο τους.