Έχοντας συμμετάσχει σε όλους τους μέχρι τώρα αγώνες τύπου Regularity από την πλευρά της οργάνωσης, είναι αναπάντεχα όμορφο να δέχεται κανείς πρόταση για συνοδήγηση σε αγώνα. Η πρόταση ήρθε λοιπόν και μάλιστα δύο φορές. Το μόνο σίγουρο ότι δεν θα μπορούσα να αρνηθώ!Η ιδιαιτερότητα του να συνοδηγήσει κανείς σε τέτοιο τύπο αγώνα είναι, αρχικά, η ευκαιρία να βρίσκεσαι μέσα σε ένα αμάξι που έχει την δική του ιστορία, και σίγουρα να μαθαίνεις το πως ήρθε στα χέρια του εκάστοτε ιδιοκτήτη! Η γνωριμία, λοιπόν, με τον Λευτέρη (αλλά και τον αδερφό του Δημήτρη), ξεκίνησε από τους αγώνες, με αυτόν ως αγωνιζόμενο και εγώ ως μέλος της οργάνωσης. Σχεδόν σε κάθε αγώνα, οι συζητήσεις για τις μέσες ωριαίες ταχύτητες (ΜΩΤ), τα “έξυπνα” σημεία χρονομέτρησης ήταν στο επίκεντρο. Η διαφορά για εμένα ήταν ότι δεν το είχα κάνει στη πράξη ποτέ, καθώς ως πλοηγός σε αγώνα ναι μεν έκανα όλη τη διαδρομή, αλλά όχι με το ρυθμό που “επιβάλλει” το bulletin (δελτίο πληροφοριών για το που αλλάζει η ΜΩΤ).
Ακολουθήστε μας στα social media Facebook, Instagram & YouTube για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα μας.
Ακόμη ένα ξεχωριστό σημείο για μένα είναι ότι δεν γνωρίζω καμία από τις διαδρομές που αφορούν τα περίχωρα της Αθήνας, πράγμα που προσθέτει θετικά στην όλη εμπειρία μου. Ο πρώτος αγώνας αφορούσε το 2ο Ελευσινιακό Ράλλυ (05.11.2017), με σημείο εκκίνησης την πλατεία Ηρώων. Προτίμησα να μειωθεί η απόσταση για να βρεθούμε στην εκκίνηση του αγώνα. Έτσι, ξεκίνησα με το δικό μου youngtimer, το Peugeot 205 Rallye ώστε να του “ρίξουν μια ματιά” και τα παιδιά.
Η έκπληξη; Μα φυσικά το αυτοκίνητο που θα αγωνιζόμασταν. Ένα πανέμορφο Triumph TR6 cabriolet του 1969. Και αν αναρωτιέστε κυβικά, 2000+. Ο καιρός, ευτυχώς, καλός και καθ΄ όλη τη διάρκεια του αγώνα απολάμβανα τον ήλιο, αν και είχε “βγάλει δόντια”. Η διαδρομή πολύ ενδιαφέρουσα καθώς μία ειδική διαδρομή θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ως ανάβαση, και το αυτοκίνητο είχε αυτό το αγωνιστικό προφίλ.
Όμως αυτό που πραγματικά έκανε ακόμα πιο ξεχωριστή αυτή τη Κυριακή ήταν το εξής: κατά την επιστροφή στο να πάρω το δικό μου όχημα, ο οδηγός με άφησε να οδηγήσω αυτό το κόκκινο “θηρίο” όπως το προσφωνούσα εκείνη τη μέρα και μάλιστα χωρίς ενδοιασμό! Ό,τι και να πω είναι λίγο... ευχαριστώ Λευτέρη!
