Η "Τριπολιτσιώτικη" ανάβαση και ο δρόμος που έχει σημαδέψει τα παιδικά μας χρόνια. Η ανάβαση Αχλαδόκαμπου είναι ο δρόμος που συνδέει την Τρίπολη με μία από τις παραθαλάσσιες περιοχές και όλοι από μικρά παιδιά περνούν από αυτό το δρόμο κατεβαίνοντας προς Ναύπλιο ή ανεβαίνοντας προς Τρίπολη. Για όσους είναι μυημένοι στο motorsport, ο δρόμος αυτός έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους, καθώς αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια αγώνα του Πανελληνίου πρωταθλήματος Αναβάσεων! Όπως όλοι έτσι και εγώ δεν έχασα κανένα αγώνα και πάντα πίσω από τις προστατευτικές μπάρες θαυμάζαμε τους οδηγούς σε κάθε τους προσπάθεια. Φέτος ήταν η σειρά μου να είμαι στον αγώνα από τη θέση του οδηγού στην Ανάβαση Αχλαδόκαμπου 2020.
Το Σαββατοκύριακο πριν τον αγώνα αποφασίσαμε να πάρουμε μέρος στον αγώνα. Λόγω covid-19 και της όλης κατάστασης που επικρατεί, η απόφαση ήταν να μην τρέξουμε αγώνες και να βελτιώσουμε το σημείο που πονάει το αυτοκίνητο, αναβαθμίζοντας το σασμάν. Όμως, η αποχή από την ενεργό δράση δεν είναι σωστή προσέγγιση καθώς χάνεται η επαφή και χρειάζεται περισσότερο χρόνο να ξαναμπείς στο κλίμα όπως μας συμβούλεψε ο "μάστορας" και έτσι πραγματοποιήθηκε η συμμετοχή στην Ανάβαση Αχλαδόκαμπου 2020.
Ακολουθήστε μας στα social media Facebook, Instagram & YouTube για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα μας.
Στα του αγώνα, η οργάνωση ήταν πολύ καλή. Εφόσον περάσαμε όλες τις διαδικασίες με βάση την ΚΥΑ ετοιμάσαμε το χώρο μας στα pits. Περίεργο το γεγονός ότι δεν υπήρχαν θεατές στον αγώνα. Αφήνει μια μικρή πίκρα το γεγονός αυτό. Τα δοκιμαστικά ξεκίνησαν και ένα αργό μουδιασμένο ανέβασμα για να βρω τα πατήματά μου με το αυτοκίνητο.
Στα θετικά, οι βελτιώσεις που κάναμε στο σασμάν το έκαναν ανθεκτικότερο στην πίεση που δέχεται από το μοτέρ, τα ελαστικά και τα φρένα δούλεψαν τέλεια. Στα αρνητικά είναι ότι στο κατέβασμα κάποιο κόλλημα στα πίσω φρένα είχε ως αποτέλεσμα να κατεβαίνει το αυτοκίνητο φρεναριστό και να προκληθεί φθορά στο ένα λάστιχο. Λόγω αυτού χάσαμε και τα υπόλοιπα 2 δοκιμαστικά περάσματα που έγιναν το Σάββατο. Επιστροφή στην Τρίπολη στο συνεργείο όπου κάναμε αλλαγή στα πίσω φρένα και μοντάρισμα ενός ελαστικού, ένα γρήγορο τεστ και στο μοτέρ το οποίο "έκανε τα δικά του".
Την Κυριακή που ήταν η ημέρα αγώνα μπήκα με πολύ καλή διάθεση. Ήξερα ότι μπορούσα να πιέσω και είχα εμπιστοσύνη στο αυτοκίνητο. Ξεκινώντας τον αγώνα, το αυτοκίνητο ρετάριζε και έκανε πολλές διακοπές. Δεν τα παράτησα και προσπάθησα να οδηγήσω όσο καλύτερα γινόταν και να κάνω αξιοπρεπή περάσματα σε όλες τις στροφές μιας και σκοπός ήταν η προπόνηση με το αυτοκίνητο αλλά και η εξάσκηση και βελτίωση της οδηγικής σκέψης στον αγώνα.
Δυστυχώς, για τον οδηγό του μοναδικού πισωκίνητου της κατηγορίας E10 που εγκατέλειψε στο πρώτο σκέλος αλλά για τους μισούς οδηγούς της κατηγορίας μου, όπου ο καιρός άλλαξε στο δεύτερο πέρασμα και ανέβηκαν με βροχή όπως κλασικά επιφυλάσσει ο αγώνας της Ανάβασης Αχλαδόκαμπου.
Μετά από δύο εντελώς μέτρια περάσματα το τελικό αποτέλεσμα μας αφήνει με μέτρια συναισθήματα. Σημαντική επιτυχία ο στόχος του τερματισμού ή όπως λέω εγώ "να μην σε νικήσει το βουνό" και στα τυχερά του αγώνα τα δύο ενθύμια:
- 3ος κατηγορίας Ε10
- 3ος κλάσης Ε10 έως 2000cc
- 4ος κλάσης Ε
