Επιτέλους φθινόπωρο! Οι υψηλές θερμοκρασίες μας έχουν αφήσει μια ανάσα πίσω και μια βόλτα με ιστορικό αυτοκίνητο μοιάζει αρκετά δελεαστική. Mια όμορφη Κυριακή ακούγοντας πολύ πιθανόν στο ραδιόφωνο ενός cabrio το "...easy like Sunday Morning". Αρκετά καλό, μα δεν ταιριάζει στη διάθεση μου! Το αντίκτυπο του προηγούμενου Σαββατοκύριακου με έχει γεμίσει με διάθεση για δράση!
Η πρόταση για το Σαββατοκύριακο 19-20 Οκτωβρίου, έχει γίνει ήδη από τον προηγούμενο αγώνα που συμμετείχα τον Μάιο. Η συμμετοχή σε έναν αγώνα καθαρής αντοχής για πλήρωμα και αυτοκίνητο, τον 24ωρο Αγώνα Αντοχής Regularity είναι προ των πυλών. Όμως η επισκευή του μικρού σίφουνα δεν έχει ολοκληρωθεί και αν μη τι άλλο, η προετοιμασία για τη συμμετοχή σε έναν αγώνα σαν και αυτόν πρέπει να είναι άρτια. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα πως και πως να συμμετάσχω σε αυτό τον αγώνα.
Ακολουθήστε μας στα social media Facebook, Instagram & YouTube για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα μας.
Πραγματικά, είναι κάποιες φορές τα "σημεία" που ξεχωρίζουν σε διάφορες καταστάσεις. Στη περίπτωση μου, ο οδηγός μου (Huffy) έρχεται με μια ενδιαφέρουσα πρόταση που δεν είχα λόγο να αρνηθώ. "Μπορεί να μην έχουμε έτοιμο αυτοκίνητο, αλλά τι θα έλεγες να βοηθήσουμε στον αγώνα;". Η απάντηση θετική με την υπόσχεση ότι αυτή τη φορά θα είμαι εγώ η οδηγός και θα είμαστε οι ουραγοί στον αγώνα (το όχημα που περνά μετά το τελευταίο αυτοκίνητο τη διαδρομή). Και κάπως έτσι αναμένω το Σάββατο το πρωί την έναρξη αυτού του αγώνα που πάντα έβλεπα στην τηλεόραση αποσπάσματα και έψαχνα από τι διαδρομές θα περάσουν.
Εκκίνηση, λοιπόν, του αγώνα από την όμορφη Χαλκίδα με κατεύθυνση τα Τρίκαλα. Το πρόγραμμα του αγώνα αρκετά απαιτητικό, αφού είναι ένας αγώνας που διαρκεί 24 ώρες (έναρξη 10:00 το πρωί Σαββάτου και τερματισμός 10:00 το πρωί της Κυριακής). Πρώτη ενδιάμεση στάση, στη όμορφη πόλη της Λαμίας. Όλα κυλούν ομαλά, μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο!
Και εδώ γίνεται η ανατροπή των σχεδίων τόσο για ένα πλήρωμα όσο και για εμάς τους ουραγούς. Ο συνοδηγός του όμορφου VW GOLF GTi, δείχνει να μην αντέχει το πόστο του συνοδηγού (αν και οδηγός αγώνων) και ο οδηγός βρίσκεται σε "τέλμα" αφού δεν θέλει να τα "παρατήσει" έτσι εύκολα. Η εύρεση συνοδηγού είναι κομματάκι δύσκολο, αλλά στο αυτοκίνητο του ουραγού υπάρχουν δύο, ένας πολύ έμπειρος και ένας στα πρώτα βήματα. Η συμβουλή του Huffy, απλά "άρπαξε την ευκαιρία". Εγώ διστακτική καθώς δεν έχω τρομερή εμπειρία και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να βοηθήσω τον οδηγό. Ο συνδυασμός των τριών gentlemen με τη "σιγουριά" ότι σαν πλήρωμα θα τα καταφέρουμε να τερματίσουμε, αλλά και οι ουραγοί θα φέρουν εις πέρας ότι τους έχει ανατεθεί και η πίεση χρόνου καθώς κοντεύει η ώρα να ξεκινήσει το δεύτερο σκέλος του αγώνα, δέχθηκα την πρόταση.
Βρίσκομαι λοιπόν στο δεξί bucket, δένομαι με τη ζώνη τεσσάρων σημείων, το roadbook στο χέρι και ήδη έχω μπει στο κλίμα. Στα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι την αρχή της ειδικής με κυριεύει λίγο το άγχος.
Ο οδηγός νιώθει πανέτοιμος, και ήδη έχουμε περάσει το πρώτο check point. Ο συντονισμός με το οδόμετρο και το χρονόμετρο σε συνδυασμό με τη διαδρομή απαιτούν τη μέγιστη προσοχή. Οι ειδικές διαδρομές διαδέχονται η μία την άλλη, και μετά το πέρασμα από τη λίμνη Πλαστήρα το φως της ημέρας έχει ξεκινήσει να χάνεται. Και κάπως έτσι, φτάνουμε στα Τρίκαλα όπου υπάρχει περισσότερη ώρα για ξεκούραση, και για κάποια πληρώματα είναι το τέλος του αγώνα καθώς στο συγκεκριμένο αγώνα μπορεί κανείς να συμμετάσχει στο 12ωρο.
Φυσικά είναι ώρα να γεμίσουμε και το ρεζερβουάρ, καθώς έχουμε αρκετά χιλιόμετρα και το επόμενο σκέλος θα πραγματοποιηθεί εξ ολοκλήρου κατά τη διάρκεια της νύχτας. Κατά τη διάρκεια του regrouping, κάποια πληρώματα ξεκουράζονται στα αυτοκίνητά τους, κάποιοι μαζεύουν δυνάμεις συζητώντας την έως τώρα διαδρομή. Η ώρα περνά γρήγορα και ήδη απομακρυνόμαστε από τα όμορφα Τρίκαλα.
Πραγματικά το έργο του συνοδηγού γίνεται πιο δύσκολο. Κυριαρχεί σκοτάδι, οι οδηγοί πρέπει να είναι ακόμα πιο προσεκτικοί κατά την οδήγηση, όσο ο συνοδηγός διαβάζει το roadbook είτε με φακό στο κεφάλι είτε με άλλο φωτάκι που έχει τοποθετηθεί, είτε με συνδυασμό των δύο. Δεν το λες και παιχνιδάκι! Μια όμορφη ειδική ήταν η γνωστή ειδική του Μπράλου. Οι ειδικές απαιτούν δεξιότητα και τα χιλιόμετρα περνούν μέχρι που φτάνει το ξημέρωμα. Η ανατολή του ηλίου πραγματικά μαγική, μέσα από την ελαφρά ομίχλη. Ο οδηγός και εγώ αναπτερώσαμε το ηθικό μας, και είμαστε έτοιμοι για τις τελευταίες ειδικές! Βγαίνοντας από την τελευταία ειδική θυμάμαι ακόμα το χαμόγελο που έσκασε ο οδηγός και τη φράση "συγχαρητήρια, τα καταφέραμε". Δίνοντας το χέρι του λέω "έχουμε λίγο ακόμα για την καρό σημαία". Όλα έχουν πάει τέλεια, δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα με το αυτοκίνητο και οδεύουμε για τον τερματισμό!
Φτάνοντας στο λιμάνι της Χαλκίδας, πραγματικά έχω ανάμεικτα συναισθήματα! Είμαι κυρίως χαρούμενη που καταφέραμε να τερματίσουμε, και κυρίως γιατί η συνεργασία του πληρώματος απέδωσε στο μέγιστο! Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο νομίζω έχω ξεχάσει την κούραση. Μαζί με άλλους συμμετέχοντες ανταλλάσσουμε εμπειρίες και κυρίως απρόοπτα που συναντήσαμε!
Ένας όμορφος αγώνας με περίεργη τροπή για εμένα αφού από την "παρακολούθηση" με έβαλε στη "δράση" έχει ολοκληρωθεί! Η απονομή στο πιο ταιριαστό χώρο αυτό του Ελληνικού Μουσείου Αυτοκινήτου έρχεται να σφραγίσει αυτή την μοναδική εμπειρία με το παραπάνω!
ΥΓ: Θερμές ευχαριστίες για αυτή την εμπειρία στους Δημήτρη "Huffy" Σταυρόπουλο, Γιώργο Δελαπόρτα και Λεωνίδα Αμπελιώτη.
